Pagina's

dinsdag 20 maart 2012

Breekpunt.

Kennen jullie het gevoel van verdriet wat je al dagen voelt maar het tegen probeert te houden, dat je er tegen aan het vechten bent. Je wilt niet dat de mensen om je heen zien dat je verdriet heb, je laat je emoties niet zien. Maar dan, als je het toch echt moet vertellen dat je breekt, alles er als een waterval uit komt. Er zit geen stop meer op, het lijkt wel oneindig lang te duren en bij iedere kleine herinnering waar je zo verdrietig om bent dat je breekpunt weer opnieuw begint, het weer allemaal opnieuw beleefd.

Ik ben geen emotieuiter, ik praat niet graag over mijn emoties met anderen. Bang dat ze mij ‘zwak’ vinden, onnozel, dom, achterlijk een aansteller. Maar vooral ben ik bang dat ze het allemaal tegen mij gaan gebruiken. Bang dat ze dit door gaan vertellen zodat binnen de kortste keren heel de school, het dorp wie weet wel heel de wereld weet hoe ik mij eigen voel. Dit komt allemaal weer overeen met een andere emotie, wantrouwen. 

Waar al dit wantrouwen vandaan komt? Ik weet het niet. Misschien speelt het een rol mee dat ik in de puberteit erg onzeker was en ik mij eigen voor van alles schaamde, ik weet het niet. Misschien ben ik een te zacht gekookte eitje dat de gevoelens van andere boven mijn eigen stel. Er kan zoveel in meespelen, maar wat het nou precies is weet ik niet. Maar al dit wantrouwen, zorgt er wel voor dat ik een binnenvetter ben.

Maar gelukkig heb ik wel mijn ouders, opa’s en oma’s die mij opvangen op het punt (en eigenlijk gewoon altijd) waar ik mijn breekpunt beleef. 



5 opmerkingen:

  1. Ik herken dit heel erg! Wat jij nu hebt geschreven! Ik heb dat ook gehad! En heb het nu nog steeds wel een beetje! ):

    xliefs

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Heel veel sterkte. Ik weet hoe jij je voelt, ik heb het zelf ook mee gemaakt.
      Komt goed!

      Je hebt een ontzettend leuke blog en die ga ik...NU volgend :D

      Xxx
      http://melissasglamourworld.blogspot.com

      Verwijderen
  2. Ik herken mezelf hier heel erg in, ik was precies hetzelfde. (en misschien nog steeds wel een beetje)
    Maar vooral een paar jaar terug was ik heel erg zo. Ik wantrouwde mensen, en was bang voor hun oordeel. Ik was ook erg onzeker over mezelf.
    Maar nu heb ik mezelf aangeleerd dat de mening van anderen niet belangrijk is, in ieder geval niet zo belangrijk als je eigen mening. Het gaat erom wat jij van jezelf vindt! En nu ik mezelf dat voorhoud, ben ik veel minder onzeker.
    Ik weet dat het makkelijk zeggen is, maar bij mij hielp het echt.
    En ja, nog steeds het ik wel eens last van een breekpunt. Maar ook daar kom je weer overheen. :)
    XX

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik herken dit eigenlijk van toen ik een jaar in een 'dip' zat (depressie is een te groot woord). Had precies hetzelfde toen. Heb zo af en toe nog zo'n breekpunt (zoals deze dagen), maar daar kom ik gelukkig altijd weer overheen. Jij hoop ik ook <3 xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik herken dit heel erg, van een paar jaar geleden. Toevallig laatst een artikel geschreven over onzekerheid, volgens mij had je t gelezen. Fijn dat je mensen hebt die je steunen <3
    Liefs,
    xx

    BeantwoordenVerwijderen