Breekpunt.

Kennen jullie het gevoel van verdriet wat je al dagen voelt maar het tegen probeert te houden, dat je er tegen aan het vechten bent. Je wilt niet dat de mensen om je heen zien dat je verdriet heb, je laat je emoties niet zien. Maar dan, als je het toch echt moet vertellen dat je breekt, alles er als een waterval uit komt. Er zit geen stop meer op, het lijkt wel oneindig lang te duren en bij iedere kleine herinnering waar je zo verdrietig om bent dat je breekpunt weer opnieuw begint, het weer allemaal opnieuw beleefd.

Ik ben geen emotieuiter, ik praat niet graag over mijn emoties met anderen. Bang dat ze mij ‘zwak’ vinden, onnozel, dom, achterlijk een aansteller. Maar vooral ben ik bang dat ze het allemaal tegen mij gaan gebruiken. Bang dat ze dit door gaan vertellen zodat binnen de kortste keren heel de school, het dorp wie weet wel heel de wereld weet hoe ik mij eigen voel. Dit komt allemaal weer overeen met een andere emotie, wantrouwen. 

Waar al dit wantrouwen vandaan komt? Ik weet het niet. Misschien speelt het een rol mee dat ik in de puberteit erg onzeker was en ik mij eigen voor van alles schaamde, ik weet het niet. Misschien ben ik een te zacht gekookte eitje dat de gevoelens van andere boven mijn eigen stel. Er kan zoveel in meespelen, maar wat het nou precies is weet ik niet. Maar al dit wantrouwen, zorgt er wel voor dat ik een binnenvetter ben.

Maar gelukkig heb ik wel mijn ouders, opa’s en oma’s die mij opvangen op het punt (en eigenlijk gewoon altijd) waar ik mijn breekpunt beleef.